Monday, October 06, 2008

When he shall die,
Take him and cut him out in little stars,
And he will make the face of heaven so fine
That all the world will be in love with night,
And pay no worship to the garish sun.
-Romeo and Juliet. ACT III Scene 2.
---
At the end of the day, you either focus on what's tearing you apart, or what's holding you together.

Quotes...

So here's to giving up.Because it's the fastest road to healing,even if it isn't exactly the smartest.

--

Even those who never cry, eventually break.

--

Whoever said: "what you don't know can't hurt you" was a complete and total moron. Because, for most people, not knowing is the worst feeling in the world. However, sometimes it's better for us to remain in the dark. Because in the dark there may be fear, but there is also hope.

--

Take a picture of your life & remember what it looks like before everything changes.

Ψυχής Απομεινάρι

στίχοι,μουσική: Μ.Έξαρχος
ενορχήστρωση,programming,synths,rhodes,rags: Stereo Mike


Η πρώτη φορά που αγάπησα θα 'ναι κι η τελευταία. Λυπάμαι για το μήνυμα, μα τέρμα τα ωραία. Τα είχα πει στον Μπάμπη, δε μιλάω για νοήματα, δεν είμαι πια φλου και τέρμα τα ποιήματα. Μου πήρες την καρδιά σφιχτά μες στην παλάμη, την έσφιξες, την έλιωσες, την πέταξες στον Άδη κι όπως έσκασε στο έδαφος σε εκείνο το σκοτάδι, κομμάτια χίλια έγινε, ψυχής απομεινάρι. Ακόμα και ο Κέρβερος λυπήθηκε να φάει. Στη λίμνη απ' το αίμα της αδιάφορα κοιτάει. Παλμοί μεταθανάτιοι ενώ η ψυχή πετάει και πάει προς το φώς, αγαλίαση ζητάει. Το φάρμακο απ' τον πόνο εκεί αναζητάει μα δεν ακούει απάντηση στην πόρτα αφού χτυπάει. Δεν είναι ακόμα η ώρα της και πίσω στο σκοτάδι να μαζέψει τα κομμάτια από 'κείνο το ρημάδι. Δεν είναι κρίμα να χάνεται η αγάπη, να χύνεται το δάκρυ να... στάζει η ρίμα το αίμα που φαντάζει ψυχής απομεινάρι και... Δεν είναι ποίημα, είναι χείμαρρος ο χρόνος και κύμα αυτός ο πόνος που... μοιάζει αιώνιος, και μένω πάλι μόνος, μένω πάλι μόνος. Ο Κέρβερος κοιμότανε, οι παλμοί είχαν τελειώσει. Το κορμί μετά την πτώση ήταν έτοιμο να λιώσει. Μα η ψυχή πήρε κλωστή για να ράψει τα κομμάτια και σαν θαύμα η ζωή ξαναέλαμψε στα μάτια. Σερνόμουν μες στα χώματα, ανέβαινα τον Άδη, σκαρφάλωνα στο κάθετο, ατελείωτο πηγάδι. Ματώνανε τα νύχια μου για να μην ξαναπέσω και κρατιόμουν απ' όπου έβρισκα για να βγώ πάλι έξω. Δεν πίστευα ότι θα έβγαινα ποτέ στην επιφάνεια. Μια τάση για επιβίωση μου έδινε ζωντάνια. Κι εκεί μέσα στου λαβύρινθου το στερνό το αδιέξοδο είδα ηλιαχτίδα μια ελπίδα για την έξοδο. Βαθιά αναπνοή, τελική αυτή η προσπάθεια. Έβαλα το είναι μου να αφήσω πίσω τα άθλια και να που τα κατάφερα κι είδα ηλιοφάνεια μα το φώς ακόμα δείχνει τα δικά σου τα σημάδια. Στο στήθος μου κοιτάω και βλέπω ακόμα ράμματα. Οι πληγές και τα σημάδια σου, ανεξίτηλα τα γράμματα, ζωντανεύουνε ακόμα σε εφιάλτες τα χαράματα και δακρύζουνε τα μάτια μα δεν έχω άλλα κλάματα, από μέσα μου να βγάλω, γιατί στέρεψα από 'σένα κυρίως επειδή την ευθύνη για κανένα από αυτά που σε απαγάγαν και σε πήραν από μένα δεν φέρεις κι ας τσακίζω με θυμό αυτή την πένα. Ίσως το πιο εύκολο θα ' ταν να σε μισήσω. Μα ξέρω πως δεν φταίς και πρέπει να σε αφήσω, τη ζωή θυσία που διάλεξες να ζήσεις και να ζήσω μακριά σου, την ανάρρωση, μήπως ξαναγαπήσω...

Sunday, October 05, 2008

Ζωή σαν μυθιστόρημα

Η ζωή μας είναι σαν ένα ημιτελές μυθιστόρημα, που περιμένει να γραφτεί. Ανάλογα με το πόσο θα ζήσουμε, τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα κεφάλαιά του. Ανάλογα με το πόσο ενδιαφέροντες είμαστε, τόσο περισσότερο ελκύουμε την προσοχή των άλλων. Συχνά, μας κρίνουν από το ''εξώφυλλο''. Μερικές φορές, κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν απλά να σταματήσουν να μας διαβάζουν. Και μένουμε ξεχασμένοι, μέχρι κάποιος να μας βρει. Οι χαρακτήρες μπορούν να εξελιχθούν στη διάρκεια του μυθιστορήματος, αλλά στα κεφάλαια που γράφτηκαν δεν γίνονται αλλαγές.

Τα ήσυχα βράδια

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα
Άλλες ερμηνείες: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Γιάννης Κότσιρας, Δέσποινα Βανδή

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί


Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί


Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ


Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί


Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ


Και δε θα σου λείπω

γιατί θα 'ναι η ψυχή μου

το τραγούδι της ερήμου

που θα σ' ακολουθεί...

Saturday, October 04, 2008

Τ' αστέρι του βοριά: για την ξενιτιά...

Συνθέτης: Μάνος Χατζιδάκις
Στιχουργός: Νίκος Γκάτσος

Τ' αστέρι του βοριά
θα φέρει ξαστεριά
μα σαν φανεί
μεσ' απ' το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά

Και 'συ χαμένη μου
πατρίδα μακρινή
θα μείνεις χάδι και πληγή
σαν ξημερώσει σ' άλλη γη

Τώρα πετώ
για της ζωής το πανηγύρι
τώρα πετώ
για της χαράς μου την γιορτή

Φεγγάρια μου παλιά
καινούργια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο
και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό

Διώχτε τον ήλιο
και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό

Wednesday, October 01, 2008

Ένα ωραίο άρθρο

Το παρακάτω άρθρο είναι του Θοδωρή Καπελιώτη από το περιοδικό adore, τεύχος Μαΐου 2008.



Τίτος Πατρίκιος: ''Λοιπόν δοκίμασα και την εκδίκηση, πάλι εγώ ήμουν ο χαμένος.''



Η βάση των διαστροφών είναι να θέλω για να θέλω. Η ευθύνη μου απέναντι στον εαυτό μου. Αν σέβομαι εσένα, θα σέβομαι και τον εαυτό μου. Ο καλύτερος εαυτός μου είναι η σχέση μου μαζί σου. Μια εσωτερικότητα χωρίς στόχο είναι άσκοπη. Το μόνο που φέρνει η απόλυτη θέληση, που σημαίνει απόλυτη στέρηση. Είναι σαν να εκβιάζω μια προκαταβολική απόλαυση.


Σκέψου όμως ότι, όταν αφιερώνεις τη ζωή σου, για να απορρίψεις κάποιον, σημαίνει ότι τον έχεις ερωτευτεί.


Πάνω απ'όλα πρέπει να κατανοήσουμε κάποιον και ύστερα να τον απορρίψουμε ή να τον υπερασπιστούμε.


Η ανάγκη σου για υποκειμενικότητα με τρόμαξε. Αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τότε τι αγιάζει το σκοπό;


Από την άλλη αν δεν περιορίσω το εγώ μου θα πάρει αβυσσαλέες διαστάσεις. Όλοι θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά κανείς τον εαυτό του. Τι είναι δυσκολότερο άραγε; Ο έρωτας ή η φιλία;


Αν κυνηγώ μανιακά το απόλυτο, ασφαλώς θα αρρωστήσω.


Άκουσέ με, γιατί κινδυνεύω να γίνω γραφικός από την επανάληψη.


Αν δεν υπάρξει ανιδιοτέλεια, ο έρωτας είναι καταδικασμένος.


Ανιδιοτέλεια σημαίνει ότι δεν βάζω τον εαυτό μου πάνω και πριν από εσένα, ότι δεν περιμένω τίποτα από εσένα.


Όποτε περίμενα έφταιγα.


Όποτε έψαχνα εσένα για να βρω τον εαυτό μου, δεν βρήκα παρά μόνο το σκοτάδι του εαυτού μου και μοιραία χάθηκα μαζί του σε ένοχα αδιέξοδα.


Οι ενοχές είναι προϊόν κακής σχέσης με τον εαυτό μας.


Παρ'όλα αυτά βλέπεις πως εξομολογήθηκα, μετανόησα και τελείωσα με τις ενοχές.


Αλλά το γεγονός ότι με πληγώνεις σημαίνει ότι υπάρχεις στη ζωή μου- ιδιοτελώς, έστω- γι'αυτό όταν κοιτάζω στον καθρέφτη, βλέπω τον θαυμασμό και την αγάπη σου και αναλόγως παίρνω πόζα. Πολλές φορές η ελευθερία είναι δυσκολότερη από τη σκλαβιά.


Και τα δύο θέλουν άσκηση.


Και τα δύο θέλουν κόπο.


Και τα δύο δίνουν υποχρεώσεις.


Και τα δύο δίνουν ηδονές.



Υ.Γ.''Ο ιδανικός εραστής είναι αυτός που σταυρώνεται στο όνομα του τιμώμενου προσώπου''_πατήρ Βαρνάβας.



Και πού ξέρεις, μπορεί να ζήσουμε κι αναστημένοι.


Είμαι ένας καινούριος cowboy.